 |
Kinderwens - Jan (40)
‘Als ik nu bij familie zie hoe dat gaat met tweejarigen
begrijp ik niet hoe me dat gelukt is’
Ik was ongeveer twintig toen ik begon na te denken over het vaderschap. Ik had een vriendin met een kinderwens. Zij had veel minnaars - ik was een van de velen - maar we hadden het er wel over. Ik had graag op mijn twintigste een kind gehad. Ik wilde ook altijd zes kinderen. Het leek me altijd al leuk om vader te zijn.
Toen ik later tijdens mijn studie Michaëla leerde kennen speelde de kinderwens ook. Voor mij lagen er geen drempels maar zij was voorzichtiger en had wijzere besluiten. Bijvoorbeeld dat je financieel wat moet kunnen, dat je baan moet hebben.
Toen ik psychotisch werd stond alles op losse schroeven maar kort daarna kregen heel veel van onze vrienden kinderen en dat confronteerde ons sterk met wat wijzelf wilden.
Ik ben uiteindelijk pas vader geworden toen ik dertig was. Het was uitgesteld door mijn psychose. Die kwetsbaarheid en het medicijngebruik hebben geen rol gespeeld bij mijn beslissing. In die tijd werkte ik alweer tweeëndertig uur. Ik had die psychotische fase achter me gelaten en ging voor een normaal leven. Werk, vrienden, feesten, leuke dingen doen, gelukkig zijn. Ik had niet het idee dat ik anders was.
Bij mij komt schizofrenie in de familie voor maar mijn vrouw is gezond. Dan is de kans niet erg groot dat je kind het ook krijgt (10%). Dat vind ik zelf geen onoverkomelijk risico. Als het gaat over erfelijkheid denk ik altijd ‘En ik dan? Ik heb een psychose gehad en heb nu een goed leven, mag ik me dan niet voortplanten?’ En als mijn kind psychotisch wordt, is haar leven dan minder waardevol? Nee, die erfelijkheid vind ik geen thema. Wat ik wel belangrijk vind is de vraag of je de verantwoordelijkheid voor een kind aan kan. Ik zou het niet willen met een partner die ook psychoses zou hebben. Ik ben altijd erg moe van medicatie en val vaak om vier uur ’s middags in slaap. Dat is geen drama maar een kind vind het niet leuk. In een gezond huwelijk is het wel op te vangen als één ouder soms uitschakelt of paranoïde of onrustig is maar je moet het niet allebei hebben.
Met z’n tweeën kan je dingen overleggen en je angsten en gevoelens delen. Als ik het alleen zou moeten doen zou ik mijn verantwoordelijkheid nemen maar ik vind het ook wel lekker dat ik wat naar de moeder kan schuiven. Wij hebben ook een duidelijke rolverdeling: mijn vrouw is koesterend en zorgzaam en ik richt me meer op de zelfstandigheid. Ik wil begeleiden, ik wil met haar praten.
Het is voor mij confronterend hoe veel ik van mijzelf in mijn dochter herken. Dat impulsieve en slordige gedrag maar ook mijn creatieve en sociale kanten. Ook herken ik de valkuilen van mijn eigen karakter: dan ga ik mij afvragen of haar betrekkingsideeën gewoon of buitensporig zijn. Ik wil bijsturen maar houd mezelf ook voor dat mijn valkuilen niet haar valkuilen hoeven te zijn.
In mijn eigen jeugd heeft uitsluiting hele diepe wonden geslagen in mijn zelfvertrouwen en ik ben vaak bang hetzelfde bij mijn dochter terug te zien.
De voordelen van mijn keuze zijn heel duidelijk: ik ben gestopt met werken en toen met drinken - had ik beter andersom kunnen doen. De verantwoordelijkheid voor een kind dwingt je tot verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Ik sta op tijd op, moet zorgen dat ik er ben. Als ik nu bij familie zie hoe dat gaat met tweejarigen begrijp ik niet hoe me dat gelukt is. Ik moet bovenmenselijke krachten hebben gehad om ondanks mijn klachten, ondanks mijn moeheid toch die eerste jaren goed door te komen.
Wat betreft de nadelen is vermoeidheid is het grootste probleem. Voor een kind moet je er zestien uur per dag zijn, moet je aandacht hebben. Nog steeds merk ik dat dat het moeilijkst is: geconcentreerd en oplettend met je kind bezig zijn. De eerste vier jaar zijn tropenjaren, daar kun je eigenlijk niets naast hebben.
Wel probeer ik regelmatig even te sporten. Dan zet ik mijn gedachten op nul en maak ik mijzelf helemaal leeg. Dan kan ik er daarna weer tegen.
|
|
|
